Давай, люстэрка, вып’ем...
Будзеш ты
За сабутэльніка
І суразмоўцу,
Бо я адзін,
пайшлі з жыцця браты
Туды, дзе спяць бацькі
й аднавяскоўцы.
Я наліваю келіх
Свой і твой,
Прыемны мне,
а не табе, напітак.
Ў цябе прашу адно —
насупраць стой,
Ў сабе трывай
нахабны мой адбітак.
Ну, будзь здарова!
Звон ўзаемны шкла
Прыемна далучаецца
да тосту.
Былых застолляў
радасць адгула,
А аднаму «гудзець»
зусім няпроста.
За нас з табой!
Які туман густы
У галаве.
І на душы няміла.
Я зноў кульнуў,
а штось пацееш ты —
А што за запацеласцю
за рыла?
Гані з сябе
адбітак брудны вон!..
Зноў п’ю за нас,
за нас і тост мой палкі.
Я чокнуўся і —
шкла пачуўся звон,
А рыла і люстэрка —
на кавалкі.