Я сад уздзвіг на голым месцы,
Садок даволі не благі.
І не забыйся ў ім завесці
Руплівых пчол раёк-другі.
Ад аднагодак да паўвеку
Сталеў і рос ён і расце.
Ніводнаму я чалавеку
Не адмаўляў у смакаце.
Гады былыя, дзе вы, дзе вы?
У сэрцы боль, у галаве —
Я састарэў хутчэй за дрэвы,
Садок мяне перажыве.
Скажыце, хто б мне даў параду,
У вечнасці як векаваць?
І як я ТАМ буду без саду,
Што буду песціць, даглядаць?
Я ў Бога, пры любой пасадзе,
Слязамі шчокі апяку
І засумую ў райскім садзе
Па гэтым, па зямным садку.
Вы саджанцы мне і рыдлёўку
Прыладзьце ціхенька ў труну.
Садок садзіць я буду зноўку
Там толькі — ў першую вясну.