Пасля вайны, у цемры-горы,
Жылі ў трысцені-рухлі.
І мама нам пякла шайморы,
Каб з голаду не пухлі.
Шайморы — гэта бульба з поля.
Што за зіму згнівала.
Смурод яе ўсё наваколле,
Напэўна, адчувала.
Ішлі шукаць яе з ахвотай,
Нібыта за прысмакам.
Мы на калгасным полі ўпотай
Паўзком капалі, ракам.
І мама з бульбін перагнілых
Мясіла куламаху.
Аж закіпала кроў у жылах
Ад смакаты, ад «паху».
Мы праснакі тады ўспрымалі
Лепш булак вялікодных —
З агню патэльню пераймалі
Аж дзесяць рук галодных.
Шайморы ў памяці удзячнай
Духмяняць праснакамі.
Адно не помню адназначна —
Хаця б кавалачак прасначны
Ці даставаўся маме?