Кульнуўшы чарку, жыць лягчэй на свеце,
Яшчэ лягчэй —
Пасля другой і трэцяй.
А ўжо пасля чацвёртай,
Пасля пятай,
Здаецца, што лунаеш разам з хатай,
Прыгожым, вольным, незалежным птахам —
Уверх нагамі,
Хата — уніз дахам.
І гэты свет не выглядае сумным,
А сам здаешся, як ніхто, разумным.
І ісціна вісіць на языку,
І цешышся, як муха ў малаку.
А раніцай не можаш мовіць слова,
Падыдзеш да люстэрка выпадкова
І з жахам сам сябе не пазнаеш,
(А прымаўка смяецца двухбакова):
Хоць ты не пі — памрэш
Ці пі — памрэш.
У галаве — каменні, суш у роце,
А жонка ззаду кпіць: — Ну і страхоцце!
Плявузгаў абы што, хістаўся, падаў,
Эх, чортаў ты антыцвярэзнік гадаў!
Зноў жончын голас чуецца сярдзіта:
— Калі ты ўбачыць хочаш, быў які ты,
І каб сябе такога памянуў,
Налі мне столькі, колькі ты глынуў,
Ты на сябе зірнеш такога збоку
Й засцеражэшся ад такога ж кроку.
І ён наліў...
Яна глынула жвава,
Бо мужа ратаваць — святая справа.
О Божа мой!
Язык яе то юзіў,
То нечакана заплятаўся ў вузел.
Яна — то ў слёзы,
Ў смех,
То ў крык сярдзіты,
То тварам у свінячае карыта,
То клікала нячысціка, то Бога,
А раніцай у памяці — нічога.
У мужа ад такога кроў аж стыне.
— Ну ты і адмачыла, гаспадыня!
Шмат бачыў на вяку —
Такога мала.
О як жа ты жахліва выглядала!
Налі, я зараз вып’ю тваю дозу,
Адчуеш, што такое смех праз слёзы.
Яна, каб глянуць збоку ў вочы зла,
Такую ж дозу мужу наліла...
І гіне іх сям’я — ці не таму,
Што ён ліе ёй, а яна яму.
Ён дзейнічае звышпераканаўча,
Самаахвярны прыклад выхаваўчы.