Жывём мы богаўгодна і бязбожна
Штогод у весялосці і бядзе.
А паралельна з намі й спадарожна
Ідзе жыццё й смерць кожнага ідзе.
Жыццю — падзякі нашы і ухвальнасць,
Й праклёны пад гарачую руку.
А смерць, як нерэальная рэальнасць,
Далёка недзе ад жыцця ў баку.
Далёка недзе?
Думкай багацеем.
Хоць мала ўцехі з гэткім багажом.
Самападман — як па душы алеем,
Самападман — па сэрцы, як нажом.