Ў адселеных вёсках
Чарнобыль спраўляе свой баль —
Нідзе ні душы,
ад слёз з берагоў выйшла Прыпяць.
Дык вось ён, знявечаных лёсаў грааль,
Які за стагоддзі
нашчадкам нашчадкаў не выпіць.
О, час-ліхадзей...
А, можа, усё ж, чалавек-ліхадзей?
Тут з кожнай вачніцы-акна
глядзіць рукатворнае гора...
Каханне, вяселлі,
і поўныя хаты дзяцей,
Жыццё без краёў,
яны — беззваротнае «ўчора».
Нідзе ні душы?..
Не, смерць памылілася й тут,
Агеньчык надзеі не згас —
ён гарыць, хоць і кволы.
Жыццё завітала, вярнулася
зноў ў гэты кут —
Да родных вытокаў
прынеслі свой боль самасёлы.
Тут пуста й жахліва —
жыццю тут ніякіх умоў,
Затое мінулае ў сэрцы
бядою не сцёрта.
О, як не хапае «маленькай Радзімы!»
Як цягне дамоў!
У родную хату...
Няхай сабе ў зубы да чорта.
І б’ецца падранкам душа,
І баліць — хоць крычы,
І без гаспадарлівых рук
стогне маці-зямліца...
І цяжка аблегчыць ваш боль,
і як памагчы?
Адно застаецца, адно —
перад вамі схіліцца.