Я тайну адкрыю —
між жорсткіх падзей,
Пад цяжкасцю год,
што нясу на гарбе,
Я казкі прыдумваю
не для дзяцей,
Я казкі, у асноўным,
пішу для сябе.
Мне з імі утульней
ісці праз гады,
Свой век дажываць
ля апошняй мяжы,
Я з імі больш моцны
ў абдымках бяды,
Не выкажу страх,
хоць распнуць на крыжы.
З рэальнасці ў казку
свой свет перанёс,
Такі над сабой
учыніў самасуд.
Я ў казкі ўплятаю
звычайны свой лёс,
Калі ўжо ў жыццё
не ўплятаецца цуд.