Надзеі позняй восені нядбалыя
Вядуць мяне ў апошнія грыбы.
А сосны, як даўней, такія ж сталыя,
Такія ж знешне хвацкія дубы.
А ім жа сто і двесце год,
ды з гакамі.
А іх жа, продкаў продкі —
ўсіх на «ты».
Яны ў абдымках часу, нібы ў вакуме,
Хоць лёс сівой мінуўшчыны круты.
Яны гартоўным часам акарыліся
І ганарацца волацтвам сваім.
Яны б і на Купалу не здзівіліся,
Хоць побач з ім крыху памаладзіліся,
А вось Скарына — аднагодак ім.
Зразаю баравік я засяроджана,
З пашанай выкаленчваю паклон.
Хто ведае, адкуль ён, кім народжаны,
Магчыма, самы старажытны ён?