Я вёсачкай нашай пад небам-іконай,
І хаткай, дзе рос, пад асінавай кронай
Жыву кожны дзень.
Там мама і тата, суседзі, вяскоўцы,
І я паміж імі — у ботах, ватоўцы —
Жыцця самы светлы прамень.
У сэрцы застаўся мінулага дзённік:
Сябры і сяброўкі, любімы гармонік,
Якім я дзяўчат мілаваў.
О, як я хварэў самадзейнасцю з жарам,
Блудзіў, паляваў з незабыўным Анчарам,
Пастушыў, касіў і араў.
Ніколі не выпіць мінулага чашу.
Імчыць мяне поезд няспыннага часу
Далей і далей ад тых дзён.
Імчыцца ў тупік гэты поезд няўмольны,
Дакладна ніхто разабрацца не здольны:
Дзе байка? Дзе праўда? Дзе сон?
Юнацтва, як дзіўнае рэха, гукае,
Былое палоніць і не адпускае,
Не згасне яно не міне.
І тыя ўспаміны, і тое гуканне —
Душы асолода, маё пакаранне,
Духоўна мацуюць мяне.