Тук-тук!
— Хто там?
— Я паэт,
Прапаную свае творы...
А праз дзверы мне сусед:
— Мог падумаць толькі хворы,
Што без вершаў клінам свет.—
Я спрабую яшчэ раз
Скокнуць з вершамі да неба:
— Я бязплатна іх для вас...
Зноў мне з-за дзвярэй адказ:
— Вершы й задарма не трэба.
Я — тук-тук! —
Назаўтра зноў
Да суседа стукнуў важка
І сказаў без лішніх слоў:
— Адчыняй!
Пагрэем кроў —
У мяне гарэлкі пляшка!
Пэўна, й Бог здзівіўся сам,
За дзвярыма — перамены,
Ўсё змянілася карэнна,
Бо сусед, як той Сезам,
Дзверы адчыніў імгненна.
Да грудзей мяне хіне
Усміхаецца ласкава,
Быццам сонейка ў акне:
— Ну, нарэшце да мяне
Ты прыйшоў з сапраўднай справай.
*
Шмат яшчэ дзвярэй у нас
І казённых,
І прыватных,
З-за якіх — адзін адказ,
Дзе не чулі пра Парнас,
А да пляшкі кожны здатны.