Многа было шчасця,
ды яго лічылі
За будзённасць часу,
што цячэ звычайна.
Шчасця шмат мы мелі,
ды яго ўспрымалі,
Як зіму і лета,
нібы дні і ночы
У клопатах штодзёння,
ў мітусні жыццёвай.
Сёння бачу маму,
сёння тату бачу,
Хіба ж гэта дзіва?
Й заўтра гэта будзе.
І не толькі заўтра,
а штодня, заўсёды.
І браты з сястрою,
што ні дзень — у сіле,
Што ні дзень — жывыя —
Добры дзень! Дабранач!
Можна сустракацца,
Тэлефанавацца.
Хоць штодня, хоць болей,
Хоць у дзень святочны,
нават без нагоды —
Гэта ж вельмі проста,
ўсё ад нас залежыць,
Шмат сустрэч вясёлых,
шумных шмат застолляў.
Хіба ж гэта шчасце?
Хто аб гэтым думаў?
А жыццё, хоць дзіва,
ды яно — не свята —
Ў кожнага свой клопат,
і сям’я, і дзеці,
І жылі складана,
так, як выпадала
І ўсё бліжай, бліжай
да мяжы жалобнай
Пра якую думаць
сэрцы не хацелі
Ад якой употай
душы халадзелі.
*
Час свой скарысталі
ўсе мы — так ці гэтак,
Былі мама, тата,
Ў іх аж дзевяць дзетак.
Усяго хапала
ў кожным нашым лёсе
І бяды нямала
зведаць давялося.
Гора гаравалі,
ды адно аднога
Духам мацавалі
з дапамогай Бога.
Неяк нечакана
старасць завітала
Час прыйшоў складаны —
і бацькоў не стала.
А за імі «роем»,
хутка без затрымкі,
І браты з сястрою —
вось вам і «дажынкі».
Сонца стала чорным
праз такія страты —
І не ўбачыць маму,
і не ўбачыць тату
Ні пачуць, ні убачыць
родных не удасца,
Сустракацца з імі —
колькі было шчасця!
*
Ёсць у сэрцы мара,
ёсць ў думках мэта,
Ёсць душы узнёсласць —
ці ж не шчасце гэта?
Цяжкасці адолеў,
перамог напасці,
Ты жыццю патрэбен —
ці ж гэта не шчасце?
Ты патрэбен людзям,
й да людзей патрэба,
Шчасце бачыць сонца,
шчасце бачыць неба.
Шчасце ў сіле крочыць
па зямлі-матулі,
Шчасце іншых чуці
й каб цябе пачулі.