Мы восенню
з трывогай і тугой
Глядзім на неба
ўсёй душою шчырай,
Дзе кожны дзень —
то клінам, то дугой
Галосна адлятаюць
птушкі ў вырай.
І кожны год
ляцяць у белы свет,
І чарада за чарадою тае.
І за птушыным плачам
сумна ўслед,
Часцінка нашых душаў
Адлятае.
Як цяжка пакідаць
свой родны край,
Хоць неба
халадзее тут і стыне.
Там цёпла будзе,
там птушыны рай,
Ды холадна
іх сэрцам на чужбіне.
І адлятаюць птушкі
з году ў год
Мы іх праводзім
з мокрымі вачыма.
Зімой нам будзе сніцца
іх адлёт,
Вясною будзе
іх чакаць Радзіма.
І ўжо пасля
Пастылае зімы,
Між справамі,
ад вечара да рання,
Штодзённа зноў
глядзім у неба мы,
Чакаем іх шчаслівага вяртання.
Ўзаемаповязь атуляе нас —
Прыроды вечны свет
І чалавечы.
І, як узнагароду,
дорыць час
Пасля разлук
жаданыя сустрэчы.