Мы ўсе павінны
ў ногі вам схіліцца,
Схіліцца —
і удзячна памаўчаць,
Мінулага жанчыны, працаўніцы,
На лёс цяжкі ваш
можна й памаліцца,
На ім — нядолі
й мужнасці пячаць.
Не паспявалі
сохнуць вы ад поту,
Узорвалі пустэчы-дзірваны,
Не адыходзілі
ад кроснаў,
калаўроту,
Вычэсвалі з кудзелі каўтуны.
У працы не ўступалі
вы мужчынам,
Для вас быў адпачынак —
рэдкі госць.
І хоць вялікі свет
здаваўся клінам,
Вы бераглі жаноцкасць,
прыгажосць.
Жылі з нядоляй,
як з адзінаверцам,
І Бога ўспаміналі
ўсё часцей.
Галоўны скарб
выношвалі пад сэрцам —
Свае крывінкі родныя —
Дзяцей!
Вы днём на працы,
ноччу — ля калыскі,
Аб будучыні дбалі вы ў той час.
Ад нас, нашчадкаў,
вам паклон наш нізкі,
Рака жыцця цячэ
адтуль — ад вас.
Святая памяць —
часу непагаснасць,
Мы — парасткі,
вы — нашы карані.
Убачыць бы вам
свой працяг — сучаснасць,
Эх, зазірнуць бы вам
у нашы дні!