З мінулага — усё, што аджыло,
Як матылёк з даль-далечы,
Адчайна б’ецца й б’ецца
ў часу шкло,
Ў адказ на покліч памяці.
А мы, з адчаем
гэткім жа сваім
За гэтай сочым марнасцю.
На жаль, ніколі
не спаткацца ім,
Мінуламу з сучаснасцю.
Мінулае мы клічам
праз гады
І нас яно —
без спыннасці.
Яно адтуль не можа —
мы туды,
Між намі час бязлітасны.