Івану Саверчанку
Як грэе душу
чалавечая шчырасць,
Які гэта дзіўны
дарунак для нас!
Адразу ж знікае
сучаснасці прыкрасць
І верыцца —
Лепшы наперадзе час.
На жаль, гэта шчырасць
між нас не паўсюдна.
Між сонечных дзён
ёсць і шэрыя дні.
І хочацца шчырасці нечай
Прылюдна
Аддзячыць, уласнай дадаць цеплыні.
Яна узмацняе духоўныя сілы
І веру вяртае,
й душы маладосць.
Без шчырых людзей
апусціліся б крылы —
Паклон табе, Бог —
у жыцці яны ёсць.