О, сэнс жыцця! Які кашуля-хлопец!
Я — дысертацыя, а ён — буквар.
Ён не падставіць ножку, і не ўтопіць,
Ён — паднявольны, я — яго ўладар.
Як гэта проста — пі ва ўсю паветра.
Глытай праменняў лекавы бальзам.
Грызі, смакчы, як качарыжку, нетры
І толькі помні: — «Адчыні, Сезам!»
Мы паўтараем шлях памылак генны
Прымаем гузакі дзядоў, бацькоў.
Ішлі гады, я біўся лбом у сцены
У цемры нечаканых тупікоў
Разьбу жыцця падправіць лёсу лерка.
Пыл з-за вушэй скразняк падзей садзьме.
На сэнс жыцця я глянуў праз люстэрка,
Якое новым падалося мне.
О, сэнс жыцця! Я да цябе з павагай!
Не я цябе, ты да мяне — на «ты».
Ты так пераканаўча хрысціш дзягай,
Так секанеш, ажно трашчаць парты.
Хто сёння я? Рэальны ці умоўны?
Сустрэне сэнс мяне ці абміне?
Сэнсоўны сёння я ці бессэнсоўны?
Вось сэнс жыцця: — Патрэбны я ці не?
Я паступова з думкай парадніўся,
Яна — святая соль жыцця майго:
Не, сэнс не ў тым, што хтосьці нарадзіўся,
А сэнс у найгалоўным: — Для чаго?!