Сінь нябёсаў веснавая,
Дні цяплеюць спакваля.
Лес паціху ажывае,
Прачынаецца зямля.
Шпак пяе — не напяецца,
І жаўрук звініць, пяе.
У такія дні, здаецца,
Нават сэрца адтае.
Кожны будаваць ахвочы
Да каханых з промняў мост.
І, зірнуўшы вочы ў вочы,
Забываецца узрост.