Мне на прыродзе дыхаецца вольна
І сэрцу міла краявіды бачыць.
Я на прыродзе —
Пець і плакаць здольны
Сівых гадоў слязамі, па-дзіцячы.
Яна сваёю шчырасцю святою,
Сваёю беззаганнасцю ад века,
Мяне ўздымае над самім сабою,
Ўва мне мацуе годнасць чалавека.
Я з ёй сваёю шчырасцю таксама...
Я стаў раптоўна,
бы з зямлёю зросся —
Бяжыць, малому мне,
насустрач мама,
І я бягу, махаю ёй рукамі —
Эх, зноў нікога...
Сэрцу падалося.