Воўк любіў сябраваць —
Ах, якая харошая рыса яго!
Ды ў сябры выбіраў ён не абы каго,
Ён такога любіў сябрука,
Хто слабей за Ваўка,
Хто збіраўся задаць драпака,
Ды не мог уцячы ад Ваўка.
Хтось спытацца гатовы:
— Ну а што тут благога?
Але ўсё ж ад сяброўства такога
У Ваўка, сярод меншых звяроў...
Стала мала,
Амаль што не стала сяброў.
Ён сяброў сваіх зводзіў «сяброўствам» на згуб,
А, дакладней, іх пробваў
На сяброўскі свой зуб.
Вось чаму сустракаў іх у лесе
Радзей і радзей.
І падаўся сяброўства шукаць да людзей,
Каб з сабакам, з авечкай, з цялём
«Сябраваць».
Але сам, як агнец,
Ён у пастку патрапіў —
Напаткаў свой бясслаўны канец.
_______
Прачытаеш такое і стыне аж кроў —
Хай бароніць нас Бог ад падобных сяброў.