Вянец жыцця. На схіле год
Сум лезе ў галаву маю.
I я на зэдліку, як кот,
Сяджу сабе і думаю.
Агеньчык з грубкі грэе мне
Калені, цішу хатнюю.
А што ж, цікава, зазірне
У жыццё маё астатняе?
Я й сёння маладое сню,
Цалуюся на покуце.
Не саступлю жыцця лыжню,
Дарэмна не галёкайце!
Цяпер, калі крыху аслаб,
Узрушу патаемнае:
Я шмат паціскаў дзевак, баб,
Рабіў усім прыемнае.
Гарэлку піў. А хто не п’е?
Адкуль яна нахлынула?
А праз яе і ад яе
Сяброў нямала згінула.
Няўжо я толькі піў, гуляў?
Ды не! Што працы тычыцца,
Дык я з маленства працаваў,
А гэта ў нас не лічыцца.
Вось і сяджу я, нібы кот,
Як той прымак усватаны —
Праз дзіркі свеціцца жывот,
Кажух увесь залатаны.