Сумесную зорку
запальваюць двое,
Яна на сямейным
гарыць небасхіле.
Сямейны ачаг —
гэта нешта жывое,
Яго, як і зорку,—
два сэрцы стварылі.
Вякамі цяпло
гэтых палкіх стварэнняў
Святлу дазваляла
ноч-цемру адолець,
Давала жыццё —
як працяг пакаленняў,
І сілы вяртала,
як тайная споведзь.
Сямейны агмень —
неадольная сіла,
Ён сэрцам і лёсам
навек дараваўся...
А як жа іх многа
патухла, астыла,
Бо нехта раптоўна
адзін заставаўся
.