Маленства,
Галеча,
Ні крошкі у роце
Затое быў іншы
у кожнага шык —
У горы
І пасляваеннай бядноце
Быў нашай пярынай
звычайны сяннік.
Сушыліся травы
ад першага ўкосу
І пхнуліся ў сшыты
з тканіны матрац.
О колькі ў дзяцей
было радасці, форсу
Ў той час, як укладвала
мама нас спаць.
Ды сенам такім
напіхалі й наўлечкі —
Ад пахаў духмяных
заходзіўся нос.
З якой асалодай
мы лезлі ў запечкі,
Нібыта у лузе
на свежы пракос.
На ім шапацелі,
як мышы ў запечку,
На «лузе» запечным
качаліся мы.
Ды з часам
сціралася сена у сечку,
Губляла свой пах,
набывала камы.
Ды ну яе,
нашу сучасную моду —
Вунь колькі прыдумак
на нашым вяку.
Я й сёння б, як колісь,
паспаў з асалодай
На траўнадухмяным,
на тым сенніку.