Мой кот... Разумны кот... Які высокі лоб!
Цеш нас, сябе, крычы вясной, дурэй.
Сколь розуму ў вачах — сярод катоў Эзоп,
Той, кажуць, мудры быў,
А ты яшчэ мудрэй.
Я слухаю цябе...
Эх, каб сказаць ты мог,
Хто плакаў бы, хто ўголас заіржаў.
Не выключаю, што
І пабаяўся Бог,
Што ты пад хвост запхнеш
Кіраўнікоў дзяржаў.
Маўчыш? Ну што ж, маўчы.
Я памаўчу ў адказ
Маўчанне — гэта мова моў, лічу.
Маўчанне тое, што і аб’яднала нас,
Я шмат сказаць бы мог,
Ды лепей памаўчу.