Пячаць майго смутку,
жыцця бліскавіца,
І шчасця імгненні —
не лепшы мой твор.
Жывеш —
І не можаш ніяк надзівіцца,
Як хутка пралог
нам насустрач імчыцца,
І ўжо недалёка —
драўляны убор.
Мінулае душыць
сучаснасць за горла,
А будучыня —
суне ў колы ражон.
І ўсё-ткі жыццё
Не прайшло,
Не памёрла,
Хоць быць ці не быць
час паставіў на кон.
І ўжо ў лабірынце
надзей неласкавых
Губляю кірункі
Дарог-безнадзёг.
І самі мяняюць
каней пераправы,
Якія, й мяняныя,
валяцца з ног.
У думках, у марах,
з нас кожны галёкаў
Мінулае клікаў,
як маці дзіця.
Куды ўсе дарогі вядуць?
Да вытокаў
Маленства,
Юнацтва,
Кахання,
Жыцця.
О родны мой кут,
ты на месцы пачэсным
Ў бязмежжы душы,
сярод продкаў і год.
Я тут, на Радзіме Малой,
Уваскрэсну
І вершам удзячным
адчую узлёт.