— Здароў, сусед! Ну як жывеш?
— Ніяк!..
Ты ж ведаеш, што можна раніць словам?
Адныя кпяць з мяне, завуць — прасцяк,
Другія горай — клічуць безгаловым.
— Ды плюнь, сусед! Хай кпіць язык крывы.
Тут, пэўна, чорнай зайздрасці ахапак,
Ці ж ты прасцяк? Ці ж ты без галавы?
Ну а на чым знасіў ты процьму шапак?
Другі сусед — мне скаргу, як на блюдзе,
Ўздыхнуўшы перад гэтым разоў сто:
— Калі ўжо ў свеце справядлівасць будзе?
Я жыва пацікавіўся: — А што?
— Ёсць людзі... э-э... сяродак-напалову,
А вось дык я б, варочаць горы мог —
Ўрадзіўся я бадліваю каровай,
Але, як кажуць, Бог не даў мне рог.
Я прамаўчаў, не падтрымаў гамонку,
He мог сказаць ні праўду, ні маніць,
Бо ведаю даўно яго і жонку,
З кім, як ні з ім пра рогі гаманіць?