Каб гэта бачыць мог Ядвігін Ш.
Ягоная заплакала б душа...
Серабрыстая таполя
Шапкай неба падпірала —
Велічная, ды нядоля
Прыгажуню пакарала.
Чорт нагнаў аднекуль буру —
І найшла на сілу сіла.
І вякоў архітэктуру
Безгалоўе паваліла.
Я падобнай прыгажосці
У жыцці не бачыў болей.
І ўва мне нібыта штосьці
Надламалася з таполяй.
Бура ўсё яшчэ пужала,
Выла, несла ўсім пагрозы,
Хоць таполя ўжо ляжала...
А мяне душылі слёзы.