Снежань, а снегу няма,
Не сабярэцца ніяк.
«Дзе ты ўжо, зімка-зіма? —
Скардзіцца заяц-беляк.—
Шэрую крыўду я п’ю,
Шэрыя дні ўсё адны,
Шэрую шубку сваю
Я распрануў да вясны.
Белая футра цяпер
Аж да вясны у мяне.
Ці паляўнічы, ці звер,
Лёгка убачыць мяне.
Снег для мяне абярэг
Ад небяспечных вачэй
Снежань, дык дзе ўжо твой снег?
Разварушыся хутчэй».