Ціскануў мароз «да плешкі»,
Дзьме паўночны ветрадзьмуй.
Ты для жыўнасці —
не смешкі,
Вунь іх колькі —
пашкадуй!
Бачыш?
Вераб’і і галкі,
І гракі, і галубкі
І бяздомныя сабакі,
І гаротныя каткі.
Памякчэй
ад скаргаў слушных
Знуль трагічны свой «укос»
Калі шмат людзей бяздушных,
Будзь хоць ты
з душой, мароз.