Бог, мудрасцей палата!
Спытацца мне ў каго —
Нашто забраў ты брата,
Апошняга майго?
Ці ж ён у чым свалачыў
На працягý жыцця?
Ці ж ты аслеп, не бачыў,
Што ён душой — дзіця?
Жыццё з капейкі ладзіў,
Не прасыхаў ад спраў,
Нікога не абразіў,
Нічога не украў.
Усяк яму жылося,
(Ты, Бог, праспаў, відаць)
А колькі давялося
Яму пагаладаць.
Прыветлівы, на дзіва,
Між жорсткасцей падзей
Ён жыў дабразычліва
Да ўсіх!
Да ўсіх людзей.
Піў з творчае крыніцы,
Каб сэрца наталіць.
Жыццю бы павучыцца
У яго сумленна жыць.
Ў сям’і ён самы першы
Духоўнасць гадаваў —
Ўзносіў іншых вершы
І ўжо свае складаў.
Такі разбег жыццёвы...
І ты спрыяў яму.
Ды твой прысуд суровы
Спыніў яго. Чаму?
Спыніў яго зарана
Ты, саступіўшы злу.
Мне, Бог, цяпер складана
Спяваць табе хвалу.