Сквер на колішніх могілках —
сквернае месца,
Негуманны закон руйнаванню даў ход...
На струхнелых касцях
сёння хтосьці смяецца,
Тут, дзе слёзы ліліся —
гучыць анекдот.
Ёсць святое паняцце —
намоленасць Храма,
Дзе паветра само,
як да Бога акно.
Тут, над скверам,
паветра жывое таксама,
З плачу, з болю,
з трагедый шматлікіх яно.
Мы ад лёсаў мінулых
шыбуем імпэтна,
Мы ствараем бязлітасны
свет забыцця —
Нішчым кволыя душы свае непрыкметна
І растоптваем душы паўшоўшых з жыцця.