Год-два, магчыма... і жыццё міне,
Зачыніцца над ім зямля сырая.
І змые час з гісторыі мяне,
Як на пяску прыбой сляды змывае.
Пакіне хтосьці новыя сляды,
І зноў іх спраўна зліжа хваля часу.
Ад гэтага не дзецца нікуды,
Хоць крыўдна за недаўгавечнасць нашу.
А чалавецтва ўсё ж ідзе туды,
Насустрач часу, хвалям — без спынення.
І пакідае за сабой сляды,
На жаль, не толькі мірнага стварэння.