Генадзь Вітальевіч Гаркун адагрэўся пад сонейкам ля цёплага мора, умацаваў нервы санаторным рэжымам, паправіў здароўе аздараўленчымі працэдурамі і вымушаны быў вярнуцца дамоў, бо адпачынак скончыўся.
І вось ён раніцай, пасвяжэлы і бадзёры, кіруецца на працу, па якой, як цяпер адчуў, засумаваў. Ён з хваляваннем чакаў сустрэчы з падначаленымі і асабліва са сваім утульным кабінетам, у якім ён прывык кіраваць і дзе можна было і «глынуць», і прыдрамнуць.
Падняўшыся ў ліфце на свой паверх, Генадзь Вітальевіч з задавальненнем адзначыў: у яго адсутнасць тут зроблены няхай сабе і касметычны, але рамонт. Кідаўся ў вочы прыемны светлы колер сцен і ўрачысты бляск палакіраванай падлогі.
«Малайцы! — падумаў Гаркун.— Сёння на лятучцы так і адзначу!»
Ён, штосьці напяваючы, пакіраваўся калідорам да дзвярэй, на якіх лашчыла сэрца кідкая шыльда з усяго адным словам «ПРЫЁМНАЯ».
Генадзь Вітальевіч ужо быў узяўся за дзвярную ручку, калі побач з дзвярмі, даволі высока на чысцюткай сцяне, заўважыў чорны адбітак падэшвы. Адбітак зеўраў чорнай плямай, псуючы і агульны выгляд паслярамонтнага калідора, і светлы пасляадпачынкавы настрой начальніка.
— Гэта ж не інакш як хтосьці спецыяльна задзёр нагу так высока і ляснуў падэшвай па сцяне! — абурыўся ўголас Гаркун.
Тут ён убачыў у канцы калідора, ля акна, некалькі мужчын ці хлопцаў, відаць, наведвальнікаў, якія чакалі пачатку працоўнага дня, каб звярнуцца з нейкімі сваімі справамі.
«Не інакш як яны напэцкалі на сцяне, марнуючы тут час!» — падумаў Гаркун і гукнуў:
— Падыдзіце сюды, хлопцы!
Хлопцы паслухмяна падышлі.
Гаркун паказаў на сцяну і строга спытаўся:
— Ваша работа?
— Што вы? Як можна? Не! — хорам адмовіліся яны.
— Так я вам і паверыў! — выказаў недавер Гаркун.— Зараз праверым! Вы ў мяне не адкруціцеся —аплоціце ўвесь рамонт!
— Ды няма нам ад чаго адкручвацца! — запэўніў адзін з падазраваных.
— Вось з цябе і пачнем! — парнуў пальцам у грудзі гэтаму хлопцу Генадзь Вітальевіч.— Ану, прыкладзіся сваім абуткам да сцяны побач з гэтым следам!
Хлопец аднекваўся:
— Ды я так высока не задзяру нагу! У мяне штаны-дудачкі.
Гаркун настойваў:
— Следчы эксперымент пакажа, ты гэта ці не! Не затрымлівай і мяне, і сваіх таварышаў!
Хлопец паціснуў плячамі, адышоўся для разгону да працілеглай сцяны, падскочыў і з усёй сілы прыпячатаў падэшву свайго абутку побач з «узорным» адбіткам.
— Ну? А казаў, «штаны-дудачкі»! — не ўтрымаўся Генадзь Вітальевіч. Затым уважліва агледзеў і параўнаў два адбіткі: — Не... Здаецца, не той след. Тут пратэктар у клетачку, а ў цябе — у елачку... Ты можаш быць свабодны, няхай зараз скача наступны. Я вас выведу на чыстую ваду!..
Праз хвілін 10—15 Гаркун усё ж дапяў: сярод гэтых наведвальнікаў зламысніка няма. Відаць, нехта раней пакінуў след на свежапабеленай сцяне і бясследна знік.
Пасля гэтага эксперыменту сцяна зрабілася стракатай, як далмацінец, але якая гэта дробязь у параўнанні з пошукам ісціны!
Генадзь Вітальевіч з выглядам чалавека, які зрабіў важную справу, шырока і рашуча расчыніў дзверы з любай яго сэрцу шыльдай і накіраваўся ў свой утульны кабінет, перакананы ў неабходнасці працягнуць следчы эксперымент са сваімі падначаленымі. Няхай сабе гэта змарнуе працоўны час — ісціна даражэй!