Хачу я прагна зразумець,
пакуль жыву,
Ўзаемасувязь вечных
следства і прычыны —
А што ж трымае
чалавека на плаву
У час адчаю,
ў безнадзейныя гадзіны?
У час, калі
усе магчымасці свае,
Здаецца, выкарыстаў ён
і выжыць цяжка?
Што паднімае дух
і сілы надае,
Што альбо хто тады
ратуе ад фіяска?
Шкада, магчыма,
незавершанасці спраў?
Ці, можа, цяжкасцяў
паслабленасць і літасць?
Магчыма, кліча
недагуленасць забаў —
Недапрыгодніцтва начное,
недапітасць.
Сабой мацуе нас
да бліжняга любоў,
Падтрымка бліжніх
размінае нас з адчаем.
Мы выжываем
дзеля родных і сяброў,
І нашым ворагам назло
мы выжываем.
І чалавек
«Нясе высока» галаву,
Не зверне з ім жа
выбранай дарогі.
І чалавек
Заўсёды будзе на плаву
Той, хто глядзіць
наперад, не пад ногі.