Я, пэўна, не апошні
і не першы
Сярод калег
адораных маіх —
Я не люблю чытаць
прылюдна вершы,
Пісаў якія
ў тайне ад усіх.
Душа адорыць
словам вершагодным,
Тады раскрые
творчасці сакрэт,
Калі не варухнецца
гук ніводны,
Калі ўвесь свет вакол —
Яна й паэт.
І толькі ў вёсцы,
ў роднае старонцы,
Да родных
даляглядаў ідучы,
Магу за вершам верш
чытаць бясконца,
Тут голас
Натуральна мой гучыць.
Я на хаду
для тых чытаю вершы,
Хто ў творчы свет
паклікаў за парог
Хто здольнасці ўва мне
заўважыў першы,
І хто ў жыцці
раскрыцца ім памог.
Чытаю вершы я
зямлі і небу,
Бацькоўскай хаце,
са слязьмі ў вачах.
Я адчуваю
ўсё жыццё патрэбу
Ў такіх,
заўжды удзячных
слухачах.