І лес прыціхлы
зразумець паспеў —
Ад восеньскай пары
нідзе не дзецца.
Злятае лісце
з задуменных дрэў —
І на душу
нябачны сум кладзецца.
То ззяе сонца,
потым — дождж ліне.
Свая, здаецца, восень —
і чужая.
Яна — то зачароўвае,
то — не,
Прываблівае восень
і пужае.
То — зрання сінь,
то вечарам туман,
То ў хату гоніць,
то — у вырай кліча.
Не, пані-восень —
не двухлікі Ян,
У восені шматлікае аблічча.