Калышацца тужліва далягляд,
І неба падсумоўвае яму,
І сонечны брыльянт
ў мільён карат,
За хмарку захінаецца.
Чаму?
І смех чуваць, і музыка радзей,
Натурыўся жыцця сучасны дах.
І стрыманасць пануе між людзей,
Й заглыбленасць мінулага ў вачах.
І зразумела кожнаму, без слоў,
Адкуль ён,
Гэты страшны смутку цень —
Дваццаць другога чэрвеня... Ізноў
Настаў чарговы раз жалобны дзень.
22 чэрвеня 2018 г.