Звяртаюцца хата да хаты
На мове нямой цішыні,
На мове бязмоўем распятай,
На мове нуды-гарчыні.
А колісь, даўно... Ды не надта,
Гадоў нейкіх сорак адкінь,
Гукалася кожная хата
На мове сваіх гаспадынь.
На мове жывёльных падворкаў,
На мове даёнак, сякер.
О як жа тут ціха і горка
Заезджаму сэрцу цяпер.
І хмурыцца неба і долы,
Балюча смуткуе зямля.
І будучы дзень невясёлы,
Бязгучны брыдзе спакваля.
О вёсачка! Што ж ты знямела?
Дзе мары бацькоў нашых? Дзе?
Хутчэй за мяне састарэла —
І хто маё стылае цела
У вечны нябыт правядзе?