Віруе снегапад бялёсы
У вышыні над галавой.
Сняжынкі —
быццам нашы лёсы,
Іх шмат —
у кожнай танец свой.
Шмат да зямлі іх далятае,
Віхурыстых ганцоў зімы.
Іх безліч тае і знікае,
Як неўпрыкмет
знікаем мы.
І ўсё ж,
сняжынак тае маласць,
А большасць —
да вясны ляжыць.
Тады вясна —
для снега старасць...
Пажыць бы ў старасці...
Пажыць...