О, што я сніў мінулай ноччу!
(Прачнуўся — лёд ільдом.)
Нібыта я з Гаморы крочыў
Ў вядомы ўсім Садом.
І так я там «садоміў» з густам,
Спакусы піў да дна.
І ад таго, што стаў распустай,
П’янеў, як ад віна.
Мой сон штарміў дзевяцібальна,
Як самы грэшны грэх...
Што сон?!
Мы і ў жыцці рэальным
Не проць начных уцех.