Пагрэцца на сонцы прыемна,
Не блага пабыць і ў цяньку.
А сёння чамусьці нідзе мне
Няўтульна. Ці ж сон у руку?
Прысніў я царкву і малебен,
Туды я, ды чую: — Э-э, брат,
Спыніся, ты тут не патрэбен,
Грашыў у жыцці ты зашмат.
Не варты ты літасці Божай,
Для іншых наш Божа святы.
У пекла ідзі, бо даўно ўжо
Смыляць там такія, як ты.
Я ў пекла.
Пастукаўся ў браму,
Знайсці тут прытулак рашыў.
А мне, без ніякага, прама
Задалі пытанне: — Грашыў?
Не буду прасіць прабачэння,
Я рот для адказу расшыў,
Сабраў сваю мужнасць у жменю
І шчыра прызнаўся: — Грашыў...
З-за брамы ізноў глухавата
Пытанне пачулася мне:
— А спраў Богаўгодных багата
Рабіў між грахамі ці не?
Успомніў грахі я, забавы,
На мне за ўсё тое віна.
Прызнаўся: — Якія там справы?
Вось толькі хіба што адна.
Карміў я бяздомных жывёлак
І птушак гаротных зімой.
Я ведаю, я — не анёлак,
Апошні прытулак тут мой.
А мне адказалі з-за брамы:
— Не наш ты, вяртайся назад.
Хто корміць гаротных, той самы
Для пекла антыкандыдат.
Вось так і ад пекла я збочыў,
І рай застаецца ў баку.
Другой прычакаюся ночы,
Каб лепшы быў сон у руку.