Зямля да новага зачацця,
Што спланавала на вясну,
Пад гурбамі, нібыта ў ваце,
Прыціхла — аддалася сну.
Прынёс зямельцы сон глыбокі
Сцюдзёнае зімы наркоз.
З-за лесу вырас — рукі ў бокі,
Плячысты і ружовашчокі
Світанак, быццам Дзед-мароз.
Для сонца ў небе мала шоўка —
Што вытчэш за кароткі дзень?
Зімовы дзень — як стомятроўка,
Разгон і фініш — ночы цень.
Ды ў галаве зімы ёсць «мухі» —
Між звонкіх і марозных дзён
Гудуць завеі-завірухі
Такія, што ні носу вон.
То безгалоўем неба ліжа,
То белой бурай дрэвы гне,
А то раптоўна заадліжа,
Знянацку туманом дыхне.
То, як майстрыца-чараўніца,
Стварае кружавы яна.
А ў гэты час, напэўна, сніцца
Зямлі пяшчотная вясна.