Як не стала цябе, родны наш —
сорак дзён,
Сорак дзён у самоце, жалобе, журбе.
Ах, туманнасць мінулага,
прывіднасць, сон,
Ні спаткацца з табой,
Ні пакратаць цябе.
Сорак дзён, як між намі паўстала сцяна,
Як з бясхмарнасці лёсу твайго
грымнуў гром.
Што ж ты, Бог, утварыў,
лепей знікла б яна,
А не той, хто ледзь толькі спаткаўся з жыццём.
У душы, у жыцці, у мазгах — кавардак,
Ды раптоўнай бяды з-завугольны ашчэр.
Застаецца адно —
сціснуць сэрца ў камяк —
На каго спадзявацца?
Хоць вер хоць не вер.
13.ІХ.2019