Спазніўся я... Спазніўся нарадзіцца,
Але ад лёсу не ўцячы свайго.
I мушу жыць, дакладней — мітусіцца,
Усё жыццё гадаць: што — да чаго?
I не таму, што беднасць вочы коліць —
Было бядней і галадней было.
Страшней другое — боль душу няволіць,
Душу, з якой даўно сышло святло.
I новы час даляравых спакусаў
Па-новаму зацягвае гужы.
Я — лішні сярод «новых беларусаў»,
Я — сёння непатрэбны і чужы.
Сумленна жыў, а кажуць, што няўмела,
Ды не жадаю погляды мяняць,
Бо тое, што вакол,— незразумела,
А зразумею — не магу прыняць.