Такой спякоты не было даўно,
Пот раз’ядаў і вопратку, і цела.
У студнях вёдры біліся аб дно,
Зямля асмягла і акамянела.
Сяляне зноў малілі неба-шкло:
— Пашлі нам, Божа, дождж ці хоць
аблокі!..
Але штодзень пякло, пякло, пякло,
I гінуў ураджай ад санцаспёкі.
А горад хлынуў да азёр і рэк,
Да пляжаў і да халадка жывога.
Тут, ля вады, быў іншы чалавек,
Ён ўхваляў за гэту спёку Бога.