Мне у маленстве думку ўклалі,
Не, не да сэрца, да вушэй:
Жыццё імкнецца па спіралі —
Віток — вышэй,
Віток — вышэй.
Пазней і сэрца сэнс адчула
Тых слоў, гукаючых здалёк.
Жыццё свядома і прачула
Рабіла за вітком віток.
І гэтак шмат гадоў руплівых,
Уверх імкнуўся, як ніхто.
О колькі іх, віткоў шчаслівых —
Віток!
Віток...
Віто-о...
Віто-о-о...
Адкрыў я раптам на спіралі
Звышнепрыемнасці сюрпрыз:
Мне ж у маленстве не сказалі,
Што прывядзе спіраль уніз.