Нявырашаных спраў
узяў у рукі спіс,
Які ад году ў год
само жыццё складала.
Прабег па ім вачамі
я знізу ўверх — і ўніз,
О, вочы бедныя мае!
Ў іх цёмна стала.
Я ж крэсліў ўслед штораз,
Што зроблена,
Штогод,
Я ж столькі нарабіў,
я ж столькі наварочаў!
А я ж пераадолеў
без ліку перашкод,
Ні ад ніводнай мэты
не адступіў, не збочыў.
Праблемы, як заўжды,
ў штодзёння на куце,
Адной — па галаве,
а пяць — як штык, гатовы.
Жыцця ўсё менш і менш,
а спіс расце, расце,
Як гідра ў сто галоў,
а сам — аднагаловы.
А сам — з адным жыццём,
якому свет — тунель
Што без святла ў канцы —
і сёння, як і ўчора.
Хоць хутка карабель
мой напаткае мель,
А спраў з усіх бакоў
невырашаных — мора.
Даўно ўжо я з нябёс
спусціўся на зямлю,
Цярэбіць злыдзень-час
маіх гадоў алею.
Няхай не ўсё зраблю,
а спіс свой аднаўлю,
Хоць хутка паміраць,
а жыта ўсё ж пасею.