Мінуўшы
Старадаўнія гады,
Наш чалавек,
пакінуўшы запечак,
Як рыбіна не можа
Без вады,
Не можа уявіць сябе
Без спрэчак.
Пустыя спрэчкі —
колькі іх вакол,
Яны стамляюць,
зводзяць час на смарку:
Аматары футболу —
пра футбол,
А «алканаўты», як заўжды —
пра чарку.
Адных узносяць,
а другіх клянуць,
Хто ганьбіць,
а хто хваліць перамены.
У кожнай спрэчцы
секс не абмінуць,
У кожнай спрэчцы
закрануць і цэны.
У кожнай спрэчцы —
полымя і лёд,
Каса і камень,
хрэн і рэдзька у роце.
А ўжо палітыка —
для спрэчак мёд,
Тут, хлебам не кармі,
тут — цырк на дроце.
Спрачаюцца,
Як кажуць, задарма,
Пра курс валют,
пра золата каштоўнасць.
Ды мала спрэчак,
іх амаль няма,
Пра вартасць кніг,
пра нацыі духоўнасць.