На дрэвы сыпе восень пазалоту,
У лёгкі сум ухутаўся абшар.
І сонечную сціплую пяшчоту
Прымае верасень — руплівы гаспадар.
Паветра неастылае, ў блакіце
Празрыста бесклапоціцца пакуль.
У зарасніку дуб, нібыта ў свіце,
Паважны, фанабэрысты куркуль.
Спрыяльнае надвор’е, як удача,
Для працаю напоўненых палёў.
Пачатак восені...
Яна яшчэ не плача
Адлётным развітаннем жураўлёў.