Я тут, унізе, ля падэшв Парнасу,
Я ледзьве бачны тут,
Тым больш, адтуль.
Для нашага, душой сляпога часу,
Я нават для яго — звычайнасць, нуль.
Вунь, колькі тых,
Хто сёння вершы піша,
Хто з рыфмаў для сябе будуе трон.
А я збіраўся пакарыць узвышша —
Парнас, што нават сонца слепіць ён,
Дзе геніяльных не злічыць імён.
Хоць на Парнас я марыў падзівіцца,
Ды ад яго скіроўваю сляды.
Парнас мой тут, у вёсачцы-сястрыцы,
Хто хоча, лепш спускайцеся сюды.