Спыніся, куля, на ляту,
Крыві ты напілася, досыць.
Ты не пчала, што носіць мёд,
Ты напладзіла шмат сірот,
Паўсвета ад цябе галосіць.
Спыніся, куля, пачакай!
О, каб ты не была сляпая,
Ты ўраз пазбавілася б сіл
Ад колькасці «сваіх» магіл —
Вунь, хтосьці зноўку дол капае.
Спыніся, куля, ты — не суд,
А кроў і слёзы — не вадзіца.
Запомні гэта адкрыццё:
Ты нішчыш не адно жыццё,
А й тых, хто мог бы нарадзіцца.
Спыніся, куля, час яшчэ
Табе спытацца дазваляе:
Ці даспадобы вечны сон,
Ці прагне кулю ў сэрца ён,
Той, хто бязлітасна страляе?